0
Prawie żadne zwierzę gospodarskie nie jest hodowane tak gatunkowo jak Heidschnucke w rezerwacie przyrody Pustaci Lüneburskiej. Oprócz kilku tygodni w sezonie jagnięcym, stada Schnucken wędrują codziennie po wrzosach. Roślina wrzosowa stanowi bazę paszową wrzosów. Zwierzęta są strzeżone w ciągu dnia na rozległym wrzosie w okolicy i skubią trawę i świeże pędy wrzosu. Stąd wzięła się nazwa, ponieważ „Schnucke” pochodzi od dolnoniemieckiego słowa „snickern”, co oznacza coś w rodzaju przekąsek. Obecnie w rezerwacie przyrody Pustać Lüneburska znajduje się osiem stad schnuckenów, z których sześć należy do Fundacji Parku Ochrony Przyrody. Stado składa się z około 350 „orzechów”, w zależności od pory roku, do około 400 jagniąt i kilku kóz.
"Szary Horned Heidschnucke" pochodzi od dzikiej europejskiej owcy, muflona, która pierwotnie pochodziła z Korsyki i Sardynii. Ze względu na swoją skromność i skromność Heidschnucken różnią się od innych owiec i dlatego idealnie nadają się do wykorzystania w wrzosach. Jagnięta Heidschnucken rodzą się czarne. Dopiero po roku uzyskują typowe siwiejące futro dorosłych zwierząt i rogi noszone przez obie płcie. Po strzyżeniu owiec w czerwcu, gruba wełna zwierząt jest obecnie wykorzystywana do produkcji dywanów i jest coraz częściej wykorzystywana jako materiał izolacyjny, który ma sens z punktu widzenia biologii budynku i jako długoterminowy ekologiczny nawóz.
W Schäferhof pozwolono nam odwiedzić na jeden dzień pasterza z Heidschnucken Franza Butza z Neuenkirchen. Na naszym blogu dowiesz się, jak wygląda codzienne życie pasterza z Heidschnucken.
